Wniebowstąpienie Pańskie
12 maja 2013
Dz 1,1-11; Ef 1,17-23; Łk 24,46-53
Teologowie dziś nie chcą za bardzo rozdzielać trzech wydarzeń ściśle związanych ze zmartwychwstaniem Chrystusa, a więc: sam fakt tego zmartwychwstania, wniebowstąpienie i zesłanie Ducha Świętego. Widzą w nich bowiem trzy aspekty tego samego wydarzenia: ożywczego przejścia Chrystusa do chwały nieba. Zmartwychwstanie wprowadziło Chrystusa w nowy, wieczny (więc pozaczasowy i pozaprzestrzenny) wymiar Boski (o czym świadczą chrystofanie, czyli ukazywanie się zmartwychwstałego Pana uczniom), który w rzeczy samej jest Jego powrotem jako Syna Bożego do pierwotnego stanu sprzed wcielenia, by na nowo zasiąść po prawicy Boga (wniebowstąpienie). Jest ono zarazem równoznaczne z zesłaniem Ducha ożywiającego Jego dzieło zbawcze w Kościele. Bogactwo jednak treści teologicznej oraz ziemski, czasowy wymiar Kościoła każe widzieć je w trzech osobnych wydarzeniach. Wniebowstąpienie podkreśla podstawowy aspekt przejścia Chrystusa (z Jego chwalebnym człowieczeństwem) w nową rzeczywistość Bożą; tym samym wyznacza człowiekowi nowy horyzont nieba: nadzieję życia wiecznego realizowanego w Duchu Świętym, o czym tyle mówi dzisiejsze drugie czytanie.