Wniebowstąpienie Pańskie
20 maja 2012
Dz 1,1-11; Ef 1,17-23; Mk 16,15-20
Wniebowstąpienie Pańskie dopełnia obraz zmartwychwstania Chrystusa uzupełniając go o aspekt chwalebnego powrotu Syna Bożego na wyżyny nieba, skąd przyszedł, by tam zasiąść po prawicy Ojca. Odejście to jest związane jednocześnie z zapowiedzią zesłania Ducha Pocieszyciela, który będzie mocą i przewodnikiem pozostawionego przez Niego Kościoła. Duch Święty będzie potrzebny Kościołowi, by ten mógł sprostać zadaniu i misji, jaką mu Jezus zlecił, bowiem „ukazawszy się jedenastu (apostołom) Jezus powiedział do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelie wszelkiemu stworzeniu. Kto wierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Następnie Jezus omówił znaki, jakie będą towarzyszyły tym, którzy uwierzą w Jego zbawczą moc. Wszystko będzie się dokonywało w Duchu, który po Jego wniebowstąpieniu zostanie zesłany już wkrótce na pozostawiony Kościół. Uczniowie po wniebowstąpieniu Jezusa „poszli i zaczęli głosić Ewangelie wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły”. Św. Paweł wyjaśnia swemu uczniowi Teofilowi, że polecenie to już dokonało się w Duchu Świętym tak, że apostołowie mogli już od początku z mocą w tym Duchu nauczać.