2 Niedziela Wielkanocna (Miłosierdzia Bożego)
1 maja 2011
Dz 2,42-47; 1P 1,3-9; J 20,19-31
Pierwotny Kościół, śladem Apostołów, gromadzi się „pierwszego dnia po szabacie”, „owego pierwszego dnia tygodnia”, czyli w niedzielę, na łamaniu chleba (Eucharystii). Dla papieża Benedykta XVI jest to jeden z „najmocniejszych dowodów” przemawiających za zmartwychwstaniem Chrystusa, czemu dał wyraz w swojej ostatniej książce „Jezus z Nazaretu” (cz. 2). Pierwsi chrześcijanie, a pamiętajmy, ze wszyscy byli Żydami, zerwali z tradycją szabatu i zastąpili go pierwszym dniem tygodnia. „Tylko wydarzenie, które z niezwykłą siłą odcisnęło się w duszach, mogło spowodować tak istotne przeobrażenie w religijnej kulturze tygodnia”, zauważa papież. Apostołowie, w sytuacji niepewności po śmierci Chrystusa, zgromadzili się w niedzielę wieczorem przy drzwiach zamkniętych „z obawy przed Żydami”. Wtedy zostali umocnieni przyjściem Zmartwychwstałego, który dał im swego Ducha, by mogli iść i głosić wszystkim odpuszczenie grzechów, w imię Chrystusa. Pierwsza wspólnota zjednoczona w tym Duchu, z racji prześladowań, gromadzi się na Eucharystii po domach.