1. Niedziela Wielkiego Postu
17 lutego 2013
Pwt 26,4-10; Rz 10,8-13; Łk 4,1-13
Wspominanie wielkich czynów Bożych w życiu człowieka winno być okazją do dziękczynienia Bogu za Jego opatrznościowe działanie. Taką naukę podaje Mojżesz swoim krajanom, każąc im dziękować za cudowne interwencje Boga w historię narodu wybranego. Poleca im przy tym w ramach tego dziękczynienia składać pierwociny płodów ziemi, którą dał im Bóg w posiadanie. O wiele większą łaskę dla całej ludzkości reprezentuje dar życia wiecznego, jaki swoją zbawczą śmiercią i zmartwychwstaniem przyniósł Syn Boży. Ta cudowna interwencja w dzieje ludzkie sprawiła, że dzięki Słowu Bożemu, które zawiera tę dobrą nowinę, zbawienie jest w zasięgu każdego z nas, pod warunkiem zawierzenia i przyjęcia w sercu. „Słowo jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. A jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej do zbawienia”. Prawdziwość tych słów potwierdza pierwsza potyczka Jezusa z szatanem, z której Jezus wychodzi zwycięsko, pokazując swoją moc nad złem. Ostateczna bitwa i zwycięstwo rozegra się na krzyżu, dając nam w swym zmartwychwstaniu pierwociny życia wiecznego, czyli łaskę zbawienia.